چو بود آن شیخ سالی شصت هفتاد

ز بعد آن مگر در نزع افتاد

یکی گفت ای بدان عالم قدم زن

کجا دفنت کنم جائی رقم زن

چنین گفت او که من شوریده ایمان

نخواهم در بر جمعی مسلمان

چو من نور مسلمانان ندارم

بگورستان دین داران چه کارم

نمی خواهم جهودان نیز همبر

که بیزارست از ایشان پیمبر

میان این دو گورستان زمینم

بدست آور که من زان نه زینم

مرا نه در مسلمانی قدم بود

نه در راه جهودی نیز هم بود

میان این و آن باید چنین کس

که تا خود حال چون گردد ازین پس

نرفتی یک قدم این راه آخر

کجا بودی تو چندین گاه آخر

نداری هیچ کاری کارت آنجاست

بره بر عقبهٔ بسیارت آنجاست

نه چندان عقبه در پیشست آنجا

که هرگز روی انجامست آنجا

ازین وادی که در وی بیم جانست

اگر خونی شود جان جای آنست

چه دریائیست این درجان پدیدار

نه سر پیدا و نه پایان پدیدار

هزاران دل اگر خون شد درین راه

ولی زان جمله جانی نیست آگاه

که می داند که هر دل چون چراغی

چه سودا می پزد در هر دماغی

همی هر لحظه غم بیشست ما را

ازین راهی که در پیشست ما را

چراغ نور ایمان بر سر راه

چه سازی گر فرو می زد بناگاه